BLOG

Wat doe jij als het leven even tegenzit? Op welk gedrag val je dan terug? Hoe maak jij het leven dragelijk voor jezelf?

Dat zijn vragen die over COPING gaan. Coping wordt vaak als iets negatiefs gezien. Maar het is ontzettend belangrijk en waardevol om coping strategieën te kunnen toepassen in je leven. Waarom? Omdat we allemaal momenten tegenkomen in het leven, waarin het even te zwaar wordt. 

Op die momenten is het belangrijk dat je in staat bent om je leven een stukje lichter te maken. Om de zwaarte wat je meedraagt, dragelijk te maken. 

En dat is COPING: het dragelijk maken van...

Alleen soms zijn onze coping strategieën niet altijd gezond op de lange termijn. Bijvoorbeeld het inzetten van (niet) eten om het leven dragelijk te maken of jezelf te verdoven.

Daarom wil ik je in deze blog uitleggen wat coping precies is. Welke coping strategieën er allemaal zijn en hoe je bij jezelf kunt ontdekken of je bezig bent met gezonde of ongezonde coping. 

Ons gedrag wordt, even heel simpel gezegd, bepaald door twee mechanismes:

1. Het vermijden/wegvluchten van bedreigende situaties (angst)
   
   
2. Het op zoek gaan naar belonende situaties (genot)

Dat is een heel logisch mechanisme, want het vergroot onze kans op overleving. Het beschermt ons tegen gevaar en zorgt er bijvoorbeeld voor dat we blijven eten en voortplanten.

Het gekookte kikker syndroom. Heb jij daar al eens van gehoord? Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar mijn 'psychofilosofisch' brein werd erdoor gefascineerd, nadat ik het voorbij hoorde komen in een Mexicaanse misdaadserie op Netflix. Blijkt maar weer dat netflixen niet per se geestdodend hoeft te zijn.

Ik begon te googelen en kwam erachter dat het écht bestaat. Of nou ja, de metafoor althans. Ik moet eerlijk toegeven, dat ik in mijn leven al een aantal keren de gekookte kikker ben geweest.

Goed, ik kan mij voorstellen dat ik jouw nieuwsgierigheid heb gewekt. Dus laat ik het uitleggen.

'Maar hoe weet ik nu of ik lichamelijke of emotionele honger heb?' vroeg een van mijn cliënten vorige week.

Een hele duidelijk vraag, waar helaas geen duidelijk antwoord op is. Want zowel emotionele als lichamelijke honger zijn lichamelijke gevoelens. Gevoelens die elkaar ook nog eens kunnen overlappen.

Vooral bij erge honger, is het moeilijk om dit onderscheid te maken. Erge honger voelt immers ook erg dringend en onrustig en kan al snel uitmonden in een (emotionele) eetbui.

Daarom is mijn eerste advies: voorkom erge honger! Maar er is méér!

Ik benoem regelmatig, dat *willen afvallen* en *werken aan een fijne relatie met eten*, niet zo goed samengaat. En hoewel ik daar nog steeds 100% achter sta (het zijn immers twee verschillende doelen, die om een andere aanpak vragen), wil ik daar toch iets belangrijks over zeggen EN ook mijn excuses aanbieden.

De afgelopen zes jaar heb ik in de coachtrajecten prachtige vrouwen mogen begeleiden bij het doorbreken van eetbuien, emotioneel overeten en het creëren van een lichter leven (ontzettend dankbaar 🦋🙏🏻!)

Maar steeds vaker merk ik tijdens de gesprekken, dat velen zich schamen en schuldig voelen als ze mij vertellen dat ze nog steeds graag willen afvallen of andere fysieke doelen hebben. En dat vind ik verontrustend.

Dus ik wil daarin graag iets rechtzetten en ook mijn excuses aanbieden. Mocht ik jou ooit het gevoel hebben gegeven, dat het ‘slecht’ is om te willen afvallen of andere fysieke doelen na te streven, dan sorry, sorry, sorry!

Tijdens mijn studie heb ik altijd gefascineerd zitten luisteren als het over de grote Sigmund Freud ging, de grondlegger van de psychoanalyse. Zijn theorieën over persoonlijkheidsontwikkeling vond ik altijd zeer interessant.

Als student vond ik uiteraard ook zijn theorieën met betrekking tot de psychoseksuele ontwikkeling erg - hoe zal ik het noemen - fascinerend? Van het Oedipuscomplex en elektracomplex, de penisnijd bij meisjes, de castratieangst van jongens, van de orale fase, anale fase tot de genitale fase. 

Maar afgelopen tijd ben ik weer eens in zijn theorie over het Es, Ich en Über-ich gedoken. En ik kwam tot de conclusie dat die theorie eigenlijk zo gek nog niet is. En heel goed te koppelen aan (verstoord) eetgedrag. Dus ik heb een poging gedaan…