BLOG

Als je op deze blog bent beland, is deze situatie (of iets vergelijkbaars) waarschijnlijk herkenbaar:

"Na een lange dag werken plof je op de bank. Kinderen liggen in bed en je hebt eindelijk even tijd voor jezelf. 

Je lichaam is moe, je hoofd overvol en ondanks dat je net gegeten hebt, snak je naar eten. 

Een drang, zo overheersend, dat je eigenlijk alleen maar kan toegeven. Achteraf heb je spijt en ben je boos op jezelf."

Herkenbaar? Dan ben je hier op de juiste plek.

Dit komt grotendeels doordat je brein een automatische route volgt die ooit nuttig was, maar je nu in de weg zit.

In deze blog leg ik je graag uit waar die sterke drang naar eten vandaan komt, waarom deze zo intens aanvoelt bij jou (en niet bij je beste vriendin) en, belangrijker nog, hoe je dit patroon kunt doorbreken.

De rol van de hypothalamus bij intuïtief eten en eetbuien

In deze blog leg ik uit wat je kunt doen als je een eetbui hebt gehad. Want wat je ná een eetbui doet, is misschien zelfs belangrijker dan wat je vóór een eetbui deed.

Het is helemaal niet gek dat je, ondanks al je inspanningen, toch een eetbui krijgt. Ik weet als geen ander hoe sterk en allesoverheersend de eetdrang kan zijn.

Je kunt jezelf honderd keer beloven: “Ik ga dit nooit meer doen.” Maar op het moment dat je overspoeld wordt door eetdrang, neemt het snellere, automatische deel van je brein, dat gericht is op overleving en gewoontegedrag, de leiding.

De prefrontale cortex, die normaal helpt bij impulscontrole en bewuste keuzes, is dan minder goed 'bereikbaar'. Dat is geen kwestie van zwakte, maar simpelweg hoe ons brein in stressvolle momenten werkt.

Onderstaande tekst schreef ik 4  jaar geleden voor een cliënt en ik deel de woorden nu ook graag met jou 🦋

_______

Ik had het je zó graag gegeven, dat pilletje waar je naar verlangde.
Ik zag de wanhoop, de pijn, het verdriet en de machteloosheid in je ogen. 

Ik weet dat je ontzettend hard aan het vechten bent. Tegen die eetbuien en vooral tegen jezelf.

Ik herken die ogen.

Je vertelt me dat je soms het gevoel hebt dat je lichaam wordt overgenomen door iemand anders.
Dat je niet anders kúnt dan naar de kast lopen en alles opeten wat je daar vindt. Alles in jou schreeuwt: ‘Dit wil ik niet!!’
En tóch gebeurt het.

Ik herken dit verhaal.

🧠 Regul-eten is een term die ik heb bedacht om de verbinding tussen je zenuwstelsel en (ongewenst) eetgedrag beter uit te leggen en te begrijpen.

Soms voelt het alsof je lichaam het overneemt en eten de enige optie is. En eigenlijk is dat ook precies wat er gebeurt.

In deze blog leg ik je uit hoe dat werkt: hoe jouw zenuwstelsel invloed heeft op je eetgedrag (en andersom), en waarom het reguleren van je zenuwstelsel een belangrijke sleutel kan zijn bij het doorbreken van verstoord eetgedrag — zoals eetbuien en emotie-eten.

De hele dag door worden we verleid om toe te geven aan impulsen. Impulsen die zorgen voor directe bevrediging en die ons helpen om ongemakkelijke gevoelens tijdelijk te negeren. Impulsen die we soms moeilijk kunnen controleren en weerstaan.

Eetimpulsen zijn daar een voorbeeld van, maar denk ook aan de impuls om gedachteloos te scrollen op je telefoon.

We hebben ook allemaal excuses om toe te geven aan zo’n impuls.‘Ik heb dit wel verdiend na een dag werken’ of ‘ik heb even ontspanning nodig’ of  ‘morgen ga ik het écht anders doen (dus nu mag het nog)’ en ‘ik kan dat ongemak niet verdragen’. 

Zo nu en dan toegeven aan zo’n impuls is natuurlijk geen probleem. Maar als we dit herhaaldelijk doen, creëren we een patroon dat steeds dieper ingesleten wordt in ons brein (neurale paden). Je kunt het vergelijken met een loopgraaf, die in eerste instantie bedoeld was om jezelf te beschermen, maar inmiddels zo diep is dat je er niet meer uit kan.