Wat zou je nu tegen haar willen zeggen?
Hoe oud was je toen je voor het eerst begon te rommelen met eten? En wat maakte dat je dacht dat het nodig was om je eten en lichaam (op een obsessieve en restrictieve manier) te controleren?
> Kwam het door iets wat iemand tegen je zei?
> Vonden je ouders het een goed idee om je op een 'dieet' (in welke vorm dan ook) te zetten?
> Was het je spiegelbeeld? Het cijfertje op de weegschaal?
> Een gevoel van eenzaamheid, het gevoel dat je niet gehoord, gezien of begrepen werd?
Kun jij je dat moment nog herinneren?
Daar, op dat moment, ligt de kernoorzaak van jouw verstoorde relatie met eten, je lichaam en jezelf verscholen.
Daar is dat zaadje geplant, wat vervolgens is gaan groeien en groeien en groeien, zonder ooit te mogen bloeien.
Ik weet mijn moment nog heel goed. De leegte en eenzaamheid, het gevoel geen controle te hebben, het gevoel niet gezien te worden, maar tegelijkertijd ontzettend bang om wel écht gezien te worden....
Het begon onschuldig, maar groeide uit tot een groot probleem.
Ik zou dat meisje van toen, even stevig vast willen houden. In haar oor willen fluisteren dat ze goed is zoals ze is, haar de liefde en warmte willen geven wat ze blijkbaar op dat moment miste en haar zeggen dat ik er altijd voor haar ben.
Ik kan helaas niet terug in de tijd, maar die liefde en warmte en troostende woorden, mag ik mezelf nog altijd geven, want ik heb ze nog steeds nodig.
Datzelfde geldt ook voor jou...
Durf eens terug te gaan naar dat ene moment. Dat moment waarop je besloot dat je niet goed genoeg was. Voel wat je toen voelde. Ga terug naar wat je toen dacht of te horen kreeg.
Wat zou je nu tegen haar willen zeggen? Wat voor gevoel zou je haar willen geven? Wat zou je voor haar willen doen?
Dat is precies wat jij NU, op dit moment, jezelf mag geven.
Liefs 🦋
Reactie plaatsen
Reacties