BLOG

De laatste weken van het jaar zijn aangebroken. Een periode die warm en gezellig 'moet' zijn, maar vaak veel spanning met zich mee kan brengen.

Veel vrouwen ervaren stress rondom de feestdagen en de aanloop naar het nieuwe jaar. Niet alleen omdat er veel geregeld moet worden, maar ook alle stress rondom eten.

Hoe ga ik om met al die eetverleidingen?

Hoe voorkom ik dat ik aankom tijdens de feestdagen?

En hoe zorg ik ervoor dat ik in 2026 wél mijn gewichtsdoel behaal en stop met overeten?

December is ook de maand waarin de alles-of-niets-gedachten extra luid worden. Ga ik deze weken streng zijn en mezelf beheersen? Of wordt het een periode van nu mag het nog, vanaf januari ga ik weer 'gezond' doen...?

Kortom, chaos in je hoofd!

In deze blog geef ik je inzicht in wat er in je brein gebeurt (zodat je met meer compassie naar jezelf kunt kijken) en help ik je om met rust en vertrouwen door deze laatste weken van het jaar te gaan.

Als je last hebt van eetbuien dan herken je dit waarschijnlijk wel...

De angst om de controle te verliezen zodra je iets eet. Zelfs bij ‘gewone’ maaltijden kan deze angst ontstaan.

Het voelt alsof je jezelf niet meer kunt vertrouwen. Maar er is een reden dat je dit zo ervaart.

En er zijn manieren om hier stap voor stap mee om te gaan. 🦋

Als je op deze blog bent beland, is deze situatie (of iets vergelijkbaars) waarschijnlijk herkenbaar:

"Na een lange dag werken plof je op de bank. Kinderen liggen in bed en je hebt eindelijk even tijd voor jezelf. 

Je lichaam is moe, je hoofd overvol en ondanks dat je net gegeten hebt, snak je naar eten. 

Een drang, zo overheersend, dat je eigenlijk alleen maar kan toegeven. Achteraf heb je spijt en ben je boos op jezelf."

Herkenbaar? Dan ben je hier op de juiste plek.

Dit komt grotendeels doordat je brein een automatische route volgt die ooit nuttig was, maar je nu in de weg zit.

In deze blog leg ik je graag uit waar die sterke drang naar eten vandaan komt, waarom deze zo intens aanvoelt bij jou (en niet bij je beste vriendin) en, belangrijker nog, hoe je dit patroon kunt doorbreken.

De rol van de hypothalamus bij intuïtief eten en eetbuien

In deze blog leg ik uit wat je kunt doen als je een eetbui hebt gehad. Want wat je ná een eetbui doet, is misschien zelfs belangrijker dan wat je vóór een eetbui deed.

Het is helemaal niet gek dat je, ondanks al je inspanningen, toch een eetbui krijgt. Ik weet als geen ander hoe sterk en allesoverheersend de eetdrang kan zijn.

Je kunt jezelf honderd keer beloven: “Ik ga dit nooit meer doen.” Maar op het moment dat je overspoeld wordt door eetdrang, neemt het snellere, automatische deel van je brein, dat gericht is op overleving en gewoontegedrag, de leiding.

De prefrontale cortex, die normaal helpt bij impulscontrole en bewuste keuzes, is dan minder goed 'bereikbaar'. Dat is geen kwestie van zwakte, maar simpelweg hoe ons brein in stressvolle momenten werkt.

Onderstaande tekst schreef ik 4  jaar geleden voor een cliënt en ik deel de woorden nu ook graag met jou 🦋

_______

Ik had het je zó graag gegeven, dat pilletje waar je naar verlangde.
Ik zag de wanhoop, de pijn, het verdriet en de machteloosheid in je ogen. 

Ik weet dat je ontzettend hard aan het vechten bent. Tegen die eetbuien en vooral tegen jezelf.

Ik herken die ogen.

Je vertelt me dat je soms het gevoel hebt dat je lichaam wordt overgenomen door iemand anders.
Dat je niet anders kúnt dan naar de kast lopen en alles opeten wat je daar vindt. Alles in jou schreeuwt: ‘Dit wil ik niet!!’
En tóch gebeurt het.

Ik herken dit verhaal.

De hele dag door worden we verleid om toe te geven aan impulsen. Impulsen die zorgen voor directe bevrediging en die ons helpen om ongemakkelijke gevoelens tijdelijk te negeren. Impulsen die we soms moeilijk kunnen controleren en weerstaan.

Eetimpulsen zijn daar een voorbeeld van, maar denk ook aan de impuls om gedachteloos te scrollen op je telefoon.

We hebben ook allemaal excuses om toe te geven aan zo’n impuls.‘Ik heb dit wel verdiend na een dag werken’ of ‘ik heb even ontspanning nodig’ of  ‘morgen ga ik het écht anders doen (dus nu mag het nog)’ en ‘ik kan dat ongemak niet verdragen’. 

Zo nu en dan toegeven aan zo’n impuls is natuurlijk geen probleem. Maar als we dit herhaaldelijk doen, creëren we een patroon dat steeds dieper ingesleten wordt in ons brein (neurale paden). Je kunt het vergelijken met een loopgraaf, die in eerste instantie bedoeld was om jezelf te beschermen, maar inmiddels zo diep is dat je er niet meer uit kan.

3 manieren om te ontspannen, zónder eten daarbij in te zetten.

Herken je dit?

Je hebt eindelijk een moment voor jezelf. Even een moment van rust en ontspanning.

Alleen, zodra je stilstaat...

• voel je je juist heel onrustig en gespannen
  
• heb je geen idee wat je met jezelf aan moet
  
  
• verdoof je jezelf met eten, Netflixen of scrollen door social media
  
  
• ervaar je schuldgevoel, omdat je iets 'zou moeten doen’

"Ik wil mijn eetbuien doorbreken. Moet ik mijn 'trigger-voedsel' juist wel of niet in huis halen? Is het verstandig om dit soort voedsel in huis te bewaren als ik van mijn eetbuien af wil?"

 
In deze blog behandel ik deze veel gestelde vraag: moet ik trigger-voedsel juist wel of niet in huis halen als ik eetbuien wil doorbreken? Een hele goede en belangrijke vraag, waar ik graag antwoord op geef. 

Laten we allereerst beginnen met het definiëren van trigger-voedsel. Trigger-voedsel verwijst naar al het voedsel dat een gevoel van controleverlies veroorzaakt en vaak leidt tot eetbuien of overeten. Ik noem het ook wel 'eetbuivoedsel', omdat deze producten vaak alleen tijdens een eetbui gegeten 'mogen' worden. In jouw hoofd is bepaald voedsel gekoppeld aan eetbuien.

Je eet regelmatig

Je slaat geen maaltijden over

Je doet alles "goed"...

En toch heb je aan het einde van de dag weer eetbuien?

Één van de eerste stappen die ik tijdens het coachtraject met iemand zet, is zorgen dat er overdag voldoende gegeten wordt. Je lichaam moet zich eerst veilig voelen! 

9 van de 10 keer is dat niet het geval, omdat afvallen het doel is en lichamelijke hongersignalen (on)bewust genegeerd worden. 

Maar ook al eet je overdag voldoende, dan nog kan je lichaam een tekort ervaren.

Heb jij het gevoel dat er een deel van jou is die jou constant saboteert?  Een deel dat niet wil veranderen? Een deel van jou dat niet zonder de eetbuien kan? 

Een duiveltje op je schouder, die jou er telkens van overtuigt dat veranderen niet mogelijk is? 

Lees dan zeker even deze blog tot het einde 🙏🏻 

Je ploft na een lange dag werken, voor de kinderen zorgen en het huishouden regelen op de bank. Even rust! Maar als snel begint de onrust weer. 

Je voelt de drang om te eten steeds sterker worden en direct begint het mentale eetgevecht. Wel eten, niet eten, wel eten, niet eten...

De angst om door te slaan is groot, omdat dit inmiddels elke avond gebeurt. En ook op andere momenten als je alleen thuis bent. 

En ondanks dat je niet wilt eten, grijp je toch naar eten. Klinkt dit herkenbaar, dan is deze blog voor jou.

Het gekookte kikker syndroom. Heb jij daar al eens van gehoord? Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar mijn 'psychofilosofisch' brein werd erdoor gefascineerd, nadat ik het voorbij hoorde komen in een Mexicaanse misdaadserie op Netflix. Blijkt maar weer dat netflixen niet per se geestdodend hoeft te zijn.

Ik begon te googelen en kwam erachter dat het écht bestaat. Of nou ja, de metafoor althans. Ik moet eerlijk toegeven, dat ik in mijn leven al een aantal keren de gekookte kikker ben geweest.

Goed, ik kan mij voorstellen dat ik jouw nieuwsgierigheid heb gewekt. Dus laat ik het uitleggen.

'Maar hoe weet ik nu of ik lichamelijke of emotionele honger heb?' vroeg een van mijn cliënten vorige week.

Een hele duidelijk vraag, waar helaas geen duidelijk antwoord op is. Want zowel emotionele als lichamelijke honger zijn lichamelijke gevoelens. Gevoelens die elkaar ook nog eens kunnen overlappen.

Vooral bij erge honger, is het moeilijk om dit onderscheid te maken. Erge honger voelt immers ook erg dringend en onrustig en kan al snel uitmonden in een (emotionele) eetbui.

Daarom is mijn eerste advies: voorkom erge honger! Maar er is méér!

Ik benoem regelmatig, dat *willen afvallen* en *werken aan een fijne relatie met eten*, niet zo goed samengaat. En hoewel ik daar nog steeds 100% achter sta (het zijn immers twee verschillende doelen, die om een andere aanpak vragen), wil ik daar toch iets belangrijks over zeggen EN ook mijn excuses aanbieden.

De afgelopen zes jaar heb ik in de coachtrajecten prachtige vrouwen mogen begeleiden bij het doorbreken van eetbuien, emotioneel overeten en het creëren van een lichter leven (ontzettend dankbaar 🦋🙏🏻!)

Maar steeds vaker merk ik tijdens de gesprekken, dat velen zich schamen en schuldig voelen als ze mij vertellen dat ze nog steeds graag willen afvallen of andere fysieke doelen hebben. En dat vind ik verontrustend.

Dus ik wil daarin graag iets rechtzetten en ook mijn excuses aanbieden. Mocht ik jou ooit het gevoel hebben gegeven, dat het ‘slecht’ is om te willen afvallen of andere fysieke doelen na te streven, dan sorry, sorry, sorry!

Eten uit verveling is het irritante broertje van stress-eten en emotie-eten. Verveling kan - net zoals stress of andere ‘vervelende’ emoties - eetbuien (of snaaibuien) uitlokken. Je wilt eigenlijk niet eten, maar de eetdrang is op een gegeven moment zo sterk dat je niets anders kan dan eraan toe geven.

Achteraf komen schuldgevoelens om de hoek kijken en voel je je vaak nog slechter dan ervoor (nevenschade). Bovendien heeft het een negatieve invloed op jouw relatie met eten en jezelf. In deze blog geef ik je een aantal tips om eten uit verveling tegen te gaan.

Heb jij de neiging om na je werk de keukenkastjes te plunderen? Dan kan dit verschillende oorzaken hebben.

Vaak is het een combinatie van verschillende oorzaken, die elkaar in stand houden.

Ik ben benieuwd of jij je in één of meerdere oorzaken kunt herkennen. Laat ook vooral een reactie achter met de cijfertjes waarin jij jezelf herkent. Ik weet zéker dat je niet de enige bent 😉

Wil je aan de slag met het doorbreken van je eetbuien? Stuur mij gerust een berichtje om een gratis en geheel vrijblijvend gesprek in te plannen. Ik heb deze maand weer 3 plekjes vrij 🙏

Is het bij jou leeg, als je even niet aan het lijnen of aan het overeten bent? Dan is deze blog voor jou 🙏

Voldoening, opwinding, excitement, dopamine rush

Dat is waar zowel restrictie (afvallen) als overeten voor zorgen.

>> Instant genot en beloning als het cijfertje op de weegschaal omlaag is gegaan

>> Instant genot en beloning als je die rol koekjes (enz.) naar binnenwerk

Maar wat als die rush is uitgewerkt?

Zelfcompassie is een begrip dat vaak verkeerd begrepen wordt en daardoor ook verkeerd wordt toegepast. 

Het is echter een hele krachtige vaardigheid, die de basis vormt voor het kunnen ontwikkelen van een fijne relatie met eten, jezelf en je lichaam. 

Bovendien is het een vaardigheid die relatief makkelijk aan te leren is, véél makkelijker dan bijvoorbeeld eigenwaarde en zelfwaardering (waar helaas negatieve bijwerkingen aan vast zitten). 

En met *het* bedoel ik natuurlijk dingen die jij als ongezond/slecht/ dikmakend hebt gelabeld

Een simpele oplossing is natuurlijk om niks 'ongezonds' in huis halen. Dat kan tijdelijk heel goed helpen en daar is op zichzelf ook niks mis mee.

Maar er komt altijd een moment dat er wel iets 'ongezonds' in huis ligt.

>> Omdat je iets voor je kinderen in huis wilt hebben
>> Omdat je bezoek krijgt of een feestje hebt gehad.
>> Omdat er iets aan je handen is blijven plakken toen je boodschappen ging doen

Wat doe je dan?

Een hyperfocus op je lichaam is gevaarlijk. Je raakt verstrikt in de details, in alle *kleine* dingen die 'niet goed genoeg' zijn.

Het wakkert gevaarlijke gedachtes aan, roept vervelend gevoelens op én lokt niet helpend gedrag uit. Zoals:

>> De gedachte dat je te dik bent

>> Een gevoel van schaamte

>> Streng eetrestricties en alles-of-niets gedrag

Daarom is het belangrijk om dit, waar het kan, te voorkomen. De trigger te minimaliseren.

En dat kan met één hele belangrijke, maar simpele actie.

Doe je nu bepaalde dingen niet, omdat je vindt dat je niet slank genoeg bent?

Ik stel deze vraag niet zomaar. Ik weet dat veel mensen - die afvallen als doel hebben - de neiging hebben om hun leven (op bepaalde vlakken) op pauze ⏸ te zetten.

Wachten met iets kopen, doen of voelen, totdat ze een bepaald lichaam, gewicht of lichaamsomvang hebben.

Jezelf onzichtbaar maken, omdat je vindt dat je (nog) niet waardevol genoeg bent. Denk aan:

De manier waarop jij met eten omgaat, is vaak een weerspiegeling van hoe je met andere aspecten van je leven omgaat. Wellicht herken jij je in het onderstaande.  

• Strikte eetregels?

Waarschijnlijk heb je ook behoorlijk wat leefregels in de rest van je dag en mist er een stukje flexibiliteit en spontaniteit. Strengheid naar jezelf én naar anderen in je omgeving.

Betekent overigens niet dat je ze allemaal naleeft. Sterker nog, doordat er zoveel zijn lukt het waarschijnlijk vaak niet eens en ervaar je vaak een gevoel van falen

Eetbuien, overeten en emotioneel eten worden vaak met elkaar verward, maar deze drie zijn NIET hetzelfde.

Ze lijken in gedrag ontzettend op elkaar, maar de primaire oorzaak verschilt. Dus de oplossing ligt daarom ook ergens anders.

In deze blog leg ik je graag uit wat de verschillen (en overeenkomsten) zijn tussen deze drie eetgedragingen. 

Ik ben een échte junkie geweest. 

Ik ben obsessief bezig geweest met afvallen en met eten, zodat ik maar niet hoefde te voelen. Het gaf een enorme kick als ik weer was afgevallen. Dat was lange tijd mijn enige geluksmomentje. De rest van de tijd voelde ik eigenlijk helemaal niets, want ik was te druk bezig met lijnen. Alle angsten en onzekerheden duwde ik weg. Toen ik daar vervolgens van af stapte, vond ik mijn kick en geluksmomentjes in eetbuien.

Hoe kun je vertrouwen blijven houden in iets wat al zo vaak is ‘misgegaan’? Hoe kun je blijven geloven dat het kan lukken, terwijl je vertrouwen al flink beschadigd is?⁣⁣

Dit is een lastig iets. Je wilt immers niet weer teleurgesteld worden.

Wellicht heb je al veel pogingen gedaan om af te vallen. Waarschijnlijk heb je al verschillende manieren geprobeerd om je streefgewicht te bereiken. Misschien ben je al eens in de buurt geweest van je streefgewicht of deze al eens bereikt, maar zijn de kilo’s er ook weer aan gekomen.⁣⁣ Logisch dat je het vertrouwen bent kwijtgeraakt.⁣⁣

Nu ga ik je een belangrijke vraag stellen.

Jaren geleden maakte ik een hele belangrijke keuze en afspraak met mezelf.

Ik ga nooooooit meer rommelen met eten.

Dat is namelijk de grootste fout geweest die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Eentje met grote gevolgen. Namelijk een eetstoornis en aansluitend heel wat jaren van eetbuien en jojoën.

Nooit meer! Dus ik besloot te stoppen met rommelen met eten. Geen strikte eetregels en restricties meer.

Wat ik wél deed, was leren luisteren naar- en gehoor geven aan mijn mentale, emotionele en fysieke basisbehoeften. En dat werkte (na heel veel trial-and-error) ontzettend goed.

'Ik snap niet waarom ik dat niet kan? Ik zou dat toch gewoon moeten kunnen? Stom hè'

ZOU MOETEN KUNNEN...

Dit soort zinnetjes hoor ik vrijwel élke sessie. Of het nu gaat over het doorbreken van eetbuien, het aangeven van grenzen, het loslaten van dieetgedachten, het verbeteren van zelfbeeld, het verliezen van een paar kilo, het stoppen met snaaien in de avond, enz.

Dit is hoe ik vervolgens aan de slag ga:

Een beetje onwetendheid is nog zo verkeerd niet, bedenk ik mij terwijl ik op de 'wc' in de 'bush' van Australië zit.

Als ik om mij heen kijk zie ik overal spinnen en andere kleine beestjes die ik niet ken. Brrr, overal kriebelt het en ik zet een nieuw personal record snelplassen neer.

Als ik niet om mee heen had gekeken, had ik niet geweten dat ze er waren. Zou toch fijner zijn geweest, aangezien ze geen écht gevaar vormen.

Ik neem mij daarom vervolgens voor om alle volgende wc (en douche) bezoeken, enkel kort de ruimte te scannen op gevaarlijke beesten (want dat is wel nodig) en that's it.

Mijn hond Saar (Mechelse herder) ziet er aan de buitenkant misschien stoer en indrukwekkend uit, maar eigenlijk is het een zachtgekookt eitje.

Saartje is, wat ze noemen, een REACTIEVE hond. Ze is een beetje angstig en daardoor snel overweldigd en overprikkeld. Als een situatie te spannend wordt, reageert ze door hard te blaffen: 'Blijf uit mijn buurt, ik vind dit spannend!!!'

Eetbuien zijn ook een vorm van reactief gedrag.

In deze blog, lees je hoe ik Saartje hierin begeleid zodat ze niet meer uitvalt... én nog veel belangrijker hoe jij dit ook kunt toepassen om je eetbuien te doorbreken.

Ik weet inmiddels dat mijn coachees in het begin vaak in een 'honeymoon fase' terechtkomen, waarin alles goed en makkelijk gaat en afvallen misschien toch mogelijk is?

'Het ging echt heel goed afgelopen week' hoor ik ze dan zeggen.

Natuurlijk is dat fantastisch om te horen. Maar als ik vraag wat dan zo goed ging, gaan vaak een aantal alarmbellen in mijn hoofd rinkelen.

Antwoorden die ik dan krijg zijn:

Perfectionisme is angst op hoge hakken met een bontjas aan, die net doet alsof die heel wat is, maar in werkelijkheid gewoon doodsbang is.

Of anders gezegd, perfectionisme is een chic (en sociaal wenselijk) woord voor angst.

Welke angst zit er verscholen achter jouw perfectionisme?

'Hurting yourself is easy, living is hard' - Loudermilk

Zoals met alles, is ook dit natuurlijk niet zwart-wit en moet het genuanceerd worden. Want jezelf pijn doen is echt niet 'easy' en leven is ook niet altijd 'hard'. Maar het is wel goed om hier eens over na te denken.

We hebben allemaal beschermingsmechanismes. Maar soms richt deze meer schade aan dan hetgeen waar tegen jij jezelf wilt beschermen. 

Want doe jij jezelf pijn, zodat je een andere pijn niet meer hoeft te voelen?

Iedereen heeft een schaduwkant. Een ´duistere´ kant.

Het is een deel van jezelf dat je zelden ziet. Of beter gezegd, een kant van jezelf die je niet wil laten zien.⁣

Een kant van jezelf die alleen tevoorschijn komt, als je onder druk staat en niet de energie hebt om de schone schijn op te houden.

Als een masker dat valt 🎭⁣

Wat zou je nu tegen haar willen zeggen?

Klik hier om een tekst te typen.

Dit is wat ik dagelijks tegen mezelf en ook tegen mijn cliënten zeg. Want we willen altijd zo graag en het liefste alles, nu meteen.

Maar als 'ALLES, NU METEEN' niet lukt, zijn we geneigd om niks te doen. 'Dan laat ook maar...'

Het 'alles' werkt zo verlammend. Omdat het zo groot, en veel en ver weg is. Het zijn de kleine dingen die het verschil maken (ja cliché , maar waar).

Daarom vraag ik vaak: Wat is het minimale wat je nu wél kunt doen? Wat is jouw 'iets'?

Dat 'iets' werkt als een *katalysator*. Niets leidt doorgaans tot niets. Maar iets leidt vaak wel tot iets.
Al is het maar een gevoel. Een gevoel dat je iets voor jezelf hebt gedaan.

Schakelmomenten - de momenten waarop je van de ene situatie naar de andere situatie overstapt – zijn voor veel mensen een trigger om te snaaien. In het verleden waren dat voor mij ook vaak de momenten dat ik een eetbui kreeg. In deze blog lees je wat schakelmomenten zijn, hoe zin invloed hebben op je eetgedrag en hoe je hiermee om kunt gaan. 

• Na een drukke werkdag/schooldag weer thuiskomen
• Na een gezellige avond met vrienden weer alleen zijn
• Nadat je partner het huis verlaat en je alleen thuis bent
  
  

Alle drie de voorbeelden van schakelmomenten.

Dik, lui en zwak?

Ze vertelt dat ze altijd complimentjes kreeg van mensen. Complimentjes over haar lichaam, omdat ze altijd zo slank en afgetraind eruitzag. Complimentjes over hoe sterk en gedisciplineerd ze was. Respect en waardering.

Maar wat deze mensen niet zagen, is dat ze in het geheim elke dag aan het strijden was. Obsessief bezig was met (niet) eten en sporten. Ja gedisciplineerd was ze zeker, maar ze betaalde er ook een flinke prijs voor. Het ging ten koste van een vrij en onbezorgd leven.

Onze hond Saar hebben we opgevoed volgens het principe ‘VOORKOMEN, NEGEREN & BELONEN’. Als Saar goed gedrag laat zien, dan belonen we haar met iets lekkers of met een balletje.

Dat werkt goed, maar soms krijgt Saar een zogenaamde ‘beloning black-out’. Saar is namelijk zo onwijs gek op balletjes, dat ze soms hyper gefocust raakt op de bal (de beloning), waardoor ze zich niet meer goed kan concentreren op de taak die ik van haar vraag.

Waarschijnlijk heb je al eens gehoord van de termen self-fulfilling prophecy en confirmation bias. 

= De neiging van ons brein om te zoeken naar zaken die in lijn zijn met onze gedachten, overtuigingen en waarden. En als je dat gevonden hebt, is dat wat je dacht weer bevestigd. 

Je brein gaat daar ontzettend goed op. Lekker die gedachtepatronen en breinroutes flink erin slijten, zodat het meer op de automatische piloot kan handelen.

Maar wat als jouw gedachtepatronen jou constant vertellen dat je niet goed genoeg bent?

In deze blog geef ik je tips hoe je dat negatieve brein een beetje kan kalmeren. 

Een beetje zoals een vis op het droge, zo voelt het. Je doet ontzettend je best om mee te lopen (rennen) met de rest. 

Maar er komt altijd een moment waarop je geen lucht meer krijgt, spartelend en happend naar adem.

Verlangend naar de onderwaterwereld, naar de stilte van water om je heen. Waarin je vrij kan bewegen, op je eigen tempo en ritme.

Waar je kunt zijn wie je bent.

De (neuro)biopsychosociale aanpak van eetgedrag

Intuïtief eten is op dit moment heel hip. Eten wanneer je trek hebt en stoppen met eten als je genoeg hebt. Het klink natuurlijk ook fantastisch!

Maar intuïtief eten is niet perfect! Ons brein maakt namelijk constant voorspellingen om te overleven. Maar die voorspellingen zijn niet altijd correct. Zo kan je vermoeidheid en dorst bijvoorbeeld heel makkelijk verwarren met honger.

Het mooie is dat je brein wel leert van deze voorspellingsfouten, waardoor je intuïtie steeds beter gaat werken. Je gaat lichamelijke signalen steeds beter herkennen en begrijpen.

Maar uiteindelijk blijf je je hele leven bezig met 'leren eten'. Waarbij de connectie tussen lichaam, geest en omgeving essentieel is. 

Een van mijn belangrijkste waarden is 'eerlijkheid'. Ik stel mij op social media regelmatig kwetsbaar op door mijn worstelingen met het leven te delen. Ik ben heel open en eerlijk over het feit dat ik het leven soms verrekte lastig vind. En dat vind ik belangrijk, omdat in onze maatschappij de lat om perfect te zijn ontzettend hoog ligt.

Zodanig hoog dat sommigen er ziek van worden. Denk aan burn-out, verstoord eetgedrag (!) en andere psychische en ook lichamelijke problemen.

We worden constant geconfronteerd met het perfecte plaatje, dat ons vertelt dat we er slank en mooi uit moeten zien, dat we succesvol moeten zijn, veel geld moeten verdienen, de perfecte moeder, partner, vriendin moeten zijn, dat we op z’n minst een passie moet hebben en het liefst daar ook ons werk van moeten maken, enz., enz.

Een positief lichaamsbeeld is méér dan alleen tevreden zijn met hoe je lichaam eruit ziet.⁣ Het is namelijk opgebouwd uit verschillende componenten. 

Dat verklaart ook waarom je lichaamsbeeld in een *split second* kan veranderen van 'het is oké' naar 'mijn lichaam is afschuwelijk'

• door een reflectie van jezelf in een etalageraam
• door het aantrekken van een spijkerbroek die net uit de was komt en dus opeens heel strak zit
• door een opmerking die iemand maakt over je lichaam
• door een negatieve overtuiging die opeens weer actief wordt
• door hormonen die door je lijf gieren.

Lees verder voor de vijf verschillende componenten die invloed hebben op je lichaamsbeeld + één tip die je kunt toepassen om elk onderdeel te verbeteren.⁣

Heb jij al eens gehoord van olifantenpaadjes? Dat zijn van zo’n ingesleten paadjes die ontstaan doordat wij mensen zo snel mogelijk van punt A naar punt B willen en dus een stuk van de route afsnijden.

Het is tijdbesparend, energiebesparend én het is lekker gemakkelijk!

Zulke olifantenpaadjes maken wij ook aan in onze hersenen. Alleen heet het dan geen olifantenpaadje, maar een hersenroute.