Heb jij al eens gehoord van olifantenpaadjes? Dat zijn van zo’n ingesleten paadjes die ontstaan doordat wij mensen zo snel mogelijk van punt A naar punt B willen en dus een stuk van de route afsnijden.

Het is tijdbesparend, energiebesparend én het is lekker gemakkelijk!

Zulke olifantenpaadjes maken wij ook aan in onze hersenen. Alleen heet het dan geen olifantenpaadje, maar een hersenroute.

Tijdens mijn studie heb ik altijd gefascineerd zitten luisteren als het over de grote Sigmund Freud ging, de grondlegger van de psychoanalyse. Zijn theorieën over persoonlijkheidsontwikkeling vond ik altijd zeer interessant.

Als student vond ik uiteraard ook zijn theorieën met betrekking tot de psychoseksuele ontwikkeling erg - hoe zal ik het noemen - indrukwekkend? Van het Oedipuscomplex en elektracomplex, de penisnijd bij meisjes, de castratieangst van jongens, van de orale fase, anale fase tot de genitale fase. 

Maar afgelopen tijd ben ik weer eens in zijn theorie over het Es, Ich en Über-ich gedoken. En ik kwam tot de conclusie dat die theorie eigenlijk zo gek nog niet is. En heel goed te koppelen aan (verstoord) eetgedrag. Dus ik heb een poging gedaan…

‘U moet stil blijven liggen, mevrouw’ benadrukt ze nog even voordat ze mij het MRI-apparaat inschuift. Ik voel mij net een worst in een Hema-hotdogbroodje als ik in de scanner lig. Een beetje claustrofobisch is het wel ja, maar als ik mijn ogen sluit, merk ik er weinig van.

Maar die paar woorden doen direct iets vreemds met mij…

Ik ben de laatste die zal beweren dat het leven licht is of enkel licht hoort te zijn. Als je mijn laatste post hebt gelezen op facebook of instagram, weet je dat 2022 niet mijn beste jaar was. 

Pijn en lijden zijn een essentieel onderdeel van het leven. In het leven is er namelijk maar één constante en dat is verandering. En verandering gaat nu eenmaal vaak gepaard met een beetje pijn en (vrijwillig) lijden.

Daarom is mijn coaching niet gericht op het creëren van een licht leven, want dat is maar een half leven. Zonder het donker kun je het licht immers minder waarderen. En we willen het leven in zijn volledigheid leven toch?

Wanneer je gelooft in meritocratie dan geloof je dat als je maar hard genoeg je best doet, je ‘alles’ kunt bereiken wat je wilt. Dan geloof je dat de mate van succes het gevolg is van jouw eigen verdiensten & inspanningen.

Of je gelooft dat als je maar hard genoeg manifesteert, je alles kunt bereiken wat je maar wilt (aldus law of attraction)*.

Afvallen, succesvolle ondernemer zijn, carrière maken, je eetbuien bedwingen, gezondheid, zwanger worden, enz. zou allemaal mogelijk moeten zijn als je maar hard genoeg je best doet.

Maar wat als het niet lukt? Wat als je ondanks je harde werken (en al je manifesteer inspanningen) je niet het resultaat bereikt wat je voor ogen had? 

Homo narratus, dat is wat jij en ik zijn. Ook wel 'de verhalen vertellende mens.'

Wij vertellen onszelf verhalen om het leven zin en betekenis te geven. We zijn altijd op zoek naar verklaringen, het liefst in de vorm van causaliteit (oorzakelijkheid). Een verhaal met kop én staart, want met open eindjes kunnen we niets.

We zijn zelfs in staat om patronen te zien in chaos en onsamenhangende ruis. Een prachtige vaardigheid die ons helaas meer dan eens in de weg zit. Want soms kloppen onze verhalen niet en verwarren we samenhang met causaliteit.

Een voorbeeld ter verduidelijking...