Het gekookte kikker syndroom. Heb jij daar al eens van gehoord? Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar mijn 'psychofilosofisch' brein werd erdoor gefascineerd, nadat ik het voorbij hoorde komen in een Mexicaanse misdaadserie op Netflix. Blijkt maar weer dat netflixen niet per se geestdodend hoeft te zijn.

Ik begon te googelen en kwam erachter dat het écht bestaat. Of nou ja, de metafoor althans. Ik moet eerlijk toegeven, dat ik in mijn leven al een aantal keren de gekookte kikker ben geweest.

Goed, ik kan mij voorstellen dat ik jouw nieuwsgierigheid heb gewekt. Dus laat ik het uitleggen.

'Maar hoe weet ik nu of ik lichamelijke of emotionele honger heb?' vroeg een van mijn cliënten vorige week.

Een hele duidelijk vraag, waar helaas geen duidelijk antwoord op is. Want zowel emotionele als lichamelijke honger zijn lichamelijke gevoelens. Gevoelens die elkaar ook nog eens kunnen overlappen.

Vooral bij erge honger, is het moeilijk om dit onderscheid te maken. Erge honger voelt immers ook erg dringend en onrustig en kan al snel uitmonden in een (emotionele) eetbui.

Daarom is mijn eerste advies: voorkom erge honger! Maar er is méér!

Ik benoem regelmatig, dat *willen afvallen* en *werken aan een fijne relatie met eten*, niet zo goed samengaat. En hoewel ik daar nog steeds 100% achter sta (het zijn immers twee verschillende doelen, die om een andere aanpak vragen), wil ik daar toch iets belangrijks over zeggen EN ook mijn excuses aanbieden.

De afgelopen zes jaar heb ik in de coachtrajecten prachtige vrouwen mogen begeleiden bij het doorbreken van eetbuien, emotioneel overeten en het creëren van een lichter leven (ontzettend dankbaar 🦋🙏🏻!)

Maar steeds vaker merk ik tijdens de gesprekken, dat velen zich schamen en schuldig voelen als ze mij vertellen dat ze nog steeds graag willen afvallen of andere fysieke doelen hebben. En dat vind ik verontrustend.

Dus ik wil daarin graag iets rechtzetten en ook mijn excuses aanbieden. Mocht ik jou ooit het gevoel hebben gegeven, dat het ‘slecht’ is om te willen afvallen of andere fysieke doelen na te streven, dan sorry, sorry, sorry!

Tijdens mijn studie heb ik altijd gefascineerd zitten luisteren als het over de grote Sigmund Freud ging, de grondlegger van de psychoanalyse. Zijn theorieën over persoonlijkheidsontwikkeling vond ik altijd zeer interessant.

Als student vond ik uiteraard ook zijn theorieën met betrekking tot de psychoseksuele ontwikkeling erg - hoe zal ik het noemen - fascinerend? Van het Oedipuscomplex en elektracomplex, de penisnijd bij meisjes, de castratieangst van jongens, van de orale fase, anale fase tot de genitale fase. 

Maar afgelopen tijd ben ik weer eens in zijn theorie over het Es, Ich en Über-ich gedoken. En ik kwam tot de conclusie dat die theorie eigenlijk zo gek nog niet is. En heel goed te koppelen aan (verstoord) eetgedrag. Dus ik heb een poging gedaan…

Eten uit verveling is het irritante broertje van stress-eten en emotie-eten. Verveling kan - net zoals stress of andere ‘vervelende’ emoties - eetbuien (of snaaibuien) uitlokken. Je wilt eigenlijk niet eten, maar de eetdrang is op een gegeven moment zo sterk dat je niets anders kan dan eraan toe geven.

Achteraf komen schuldgevoelens om de hoek kijken en voel je je vaak nog slechter dan ervoor (nevenschade). Bovendien heeft het een negatieve invloed op jouw relatie met eten en jezelf. In deze blog geef ik je een aantal tips om eten uit verveling tegen te gaan.

Heb jij de neiging om na je werk de keukenkastjes te plunderen? Dan kan dit verschillende oorzaken hebben.

Vaak is het een combinatie van verschillende oorzaken, die elkaar in stand houden.

Ik ben benieuwd of jij je in één of meerdere oorzaken kunt herkennen. Laat ook vooral een reactie achter met de cijfertjes waarin jij jezelf herkent. Ik weet zéker dat je niet de enige bent 😉

Wil je aan de slag met het doorbreken van je eetbuien? Stuur mij gerust een berichtje om een gratis en geheel vrijblijvend gesprek in te plannen. Ik heb deze maand weer 3 plekjes vrij 🙏