Ik BEGRIJP hoe jij je voelt...
Ik weet hoe het voelt om zowel mentaal als fysiek niet lekker in je vel te zitten. Jarenlang heb ik een gevecht gevoerd met voeding, mijn lichaam en eigenlijk vooral met mezelf. Ik was in mijn hoofd constant bezig met afvallen. Ik had het gevoel dat niemand begreep waar ik doorheen ging.
Misschien herken jij dit ook wel? Niemand ziet je pijn. Niemand ziet welke strijd je dagelijks in je hoofd hebt. Niemand begrijpt waarom eten zo moeilijk kan zijn. Dat die obsessie met eten, de angst om dik te zijn of het verlangen om af te vallen zo groot kan zijn dat het je leven beheerst.
Ik ben niet altijd even lief geweest voor mijn lichaam.
Van mezelf uithongeren (anorexia) tot het hebben van eetbuien (extreme gewichtstoename), ik heb het allemaal ervaren. Ik ging van het ene uiterste naar het andere. Alles wat ik wilde was RUST vinden in het eten en mij comfortabel voelen in mijn eigen lichaam. Maar hoe harder ik mijn best deed, hoe groter de strijd werd.
Het is een strijd die je in je eentje voert, terwijl aan de buitenkant niets te zien is. Het voelt tegenstrijdig. Enerzijds hoop je dat iemand het opmerkt, dat iemand ziet en erkent dat er iets aan de hand is. Maar anderzijds is er heel veel schaamte. Schaamte voor de eetbuien die je hebt, schaamte voor de angsten die je hebt, schaamte voor al die gekke eetregels die je voor jezelf hebt bedacht. Bang voor wat anderen wel niet van je denken. Zullen ze zien dat ik ben aangekomen? Wat moeten ze wel niet van mij denken als ik dit eet?
Dat constante eetgevecht is ontzettend zwaar
Die strijd in je hoofd is eigenlijk al ondraaglijk, maar als je daarnaast niet begrepen wordt door mensen die jou eigenlijk zouden moeten helpen? Dat is misschien nog wel pijnlijker. De huisarts, psychologen en diëtisten hadden het beste met mij voor, maar heel eerlijk? Zij begrepen niet waarom eten zo'n gevecht voor me was. Je kunt het immers pas echt begrijpen, als je het zelf hebt meegemaakt. Als je zelf hebt ervaren hoe groot de impact is. Hoe eenzaam het is.
Het heeft mij meer dan 10 jaar gekost om rust rondom eten te vinden, omdat ik het alleen 'moest' doen. Echter, toen ik eenmaal door had wat voor mij werkt, was het opeens niet meer zo ingewikkeld. Het enige wat ik heb gedaan is het veranderen van mijn doel. In plaats van afvallen en gezond eten (leefstijl), heb ik mijn focus verlegt naar mentaal, emotioneel en fysiek lekker in mijn vel zitten (vitaliteit). Die mindshift is mijn redding geweest.
Ik heb geleerd dat ik niet TEGEN mezelf moet vechten, maar meer naar mezelf mag luisteren.
> Ik leerde dat ik niet TEGEN mijn gedachtes moest vechten, maar alleen maar hoefde te begrijpen waarom ze er waren.
> Ik leerde dat ik niet TEGEN mijn emoties moest vechten, maar ze mocht leren voelen.
> Ik leerde dat ik een ontzettend raar en complex wezen ben dat leeft in een nog complexere wereld en dat ik het gevecht tegen mezelf altijd zou verliezen.
Dus ik ben gestopt met vechten en ben gaan luisteren, gaan voelen en gaan begrijpen. Dat bleek gek genoeg heel goed te werken. Leven naar de natuur van de mens!
Dit klinkt heel simpel, maar dat was het natuurlijk niet.
Ik weet dat jij waarschijnlijk op zoek bent naar de magische oplossing. Een pil die alles op kan lossen. Dat is waar ik althans heel lang naar verlangd heb. Maar helaas kan ik jou die niet geven, want die magische pil bestaat niet. Wat ik jou wel kan geven is heel veel waardevolle inzichten in waar jou (verstoord) eetgedrag vandaan komt, vertrouwen en heel veel BEGRIP!
Ik wil graag die iemand voor je zijn die ik in mijn eigen proces ontzettend gemist heb. Iemand die begrijpt wat je voelt. Iemand die jou niet veroordeelt voor wat je denkt en doet. Iemand die jouw pijn kent en deze samen met jou wil dragen. Zodat jij weer even de ruimte hebt om te ademen.
Ik zie je, ik hoor je en begrijp hoe jij je voelt.
Ben jij er ook klaar voor om het gevecht los te laten? Ik ben er om je te helpen. Je hoeft het niet alleen te doen.