"Er zijn afwijkende cellen gevonden"

"...maar maak je geen zorgen, het is geen kanker ofzo" zegt de huisarts. Ik had mij al een beetje ingelezen in baarmoederhalskanker en het HPV verhaal (ik had namelijk al een voorgevoel), dus ik begon een aantal vragen te stellen. "Oké, onrustige cellen dus. Welke PAP hoort daar dan bij?"

Bijna elke man en vrouw wordt eens in hun leven besmet met het HPV-virus. In de meeste gevallen ruimt het lichaam dit zelf op, maar in sommige gevallen niet en kan HPV de cellen in de baarmoederhals aantasten. Uiteindelijk kan daar baarmoederhalskanker ontstaan. PAP 1 betekent dat er niets aan de hand is, bij PAP 5 zijn de cellen dermate afwijkend dat het waarschijnlijk baarmoederhalskanker is.

" Je hebt PAP 3"... oké, denk ik. Dat is niet goed maar er hoeft inderdaad nog helemaal niks aan de hand te zijn. Bovendien had ik gelezen dat het lichaam het soms alsnog zelf opruimt. Dus ik zeg: "maar er bestaat een kans dat mijn lichaam het zelf nog opruimt toch?"

"Nee, dat gaat het lichaam zelf niet meer opruimen" zegt de huisarts. "Daarom verwijs ik je door naar de gynaecoloog voor verder onderzoek".

Oké prima, dan doen we dat maar... Ik hang op en merk dat ik aan trillen ben. Over 10 minuten start mijn volgende consult. Ik loop terug naar de wc om... ja je weet wel... en loop vervolgens naar mijn vriend toe (die nog steeds thuis moet werken vanwege corona).

"Dat was de huisarts, ze hebben onrustige cellen gevonden" zeg ik. Ik zie hem verward kijken. "Bij wie?" vraagt hij... "in mijn uitstrijkje". Ik leg hem kort uit dat het helemaal niet spannend hoeft te zijn en dat het wel goed komt. Hij is gerustgesteld... ik echter niet.

Dan loop ik naar mijn praktijk en gaat mijn werkdag verder. 's Middags heb ik geen consulten gepland, zodat ik kan werken aan een nieuw project. Maar ik kan mij totaal niet concentreren. Ik ben er namelijk niet helemaal gerust op.

De hele week spookt er van alles door mijn hoofd. Het gaat van 'er is helemaal niets aan de hand' naar 'Ik heb kanker en het is helemaal mis' en weer terug in een paar seconden. De verhalen die je op internet leest, helpen ook niet echt. Het is slopend.

De gynaecoloog belt een paar dagen later. Over 4 weken kan ik pas terecht voor een colposcopie waarbij ze tegelijkertijd biopten zullen nemen. Aan de ene kant stelt het mij gerust. Er zit dus geen haast achter. Aan de andere kant betekent dit dat ik sowieso nog 4 weken in onzekerheid zit.

Die 4 weken heb ik het zwaar gehad. Die onzekerheid en onmacht over mijn lichaam vind ik vreselijk. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik heel veel controle kon uitoefenen over mijn lichaam, maar de laatste tijd is dat gevoel totaal verdwenen. De rugpijn en pijn aan mijn stuitje wat maar niet weg wil gaan en nu die onrustige cellen in mijn lijf waar ik niets tegen kan doen.

Maandag 7 september, ik ga naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Eindelijk! Gek genoeg keek ik er de laatste week ontzettend naar uit. Eindelijk krijg ik wat meer duidelijkheid en zekerheid.

Ik zit in de wachtkamer van de afdeling gynaecologie te wachten tussen allemaal zwangere vrouwen die trots hun handen op hun bolle buikje hebben rusten. Toch gek. Zij hebben een klein wonder in hun buik, ik stomme onrustige cellen….

Na 15 minuten word ik naar binnen geroepen. Ik krijg eerst een voorgesprek. Uitleg over mijn uitslag van het uitstrijkje, wat de verschillende scenario's zijn en hoe de ingreep in zijn werk gaat. Eigenlijk geen nieuwe informatie, aangezien ik het hele internet al had afgespeurd.

Het komt neer op het volgende: ik heb hoog risico HPV in mijn lichaam die al wat lichte ´schade´ aangebracht heeft in mijn baarmoederhalscellen. Dat betekent dus dat mijn lichaam moeite heeft met het opruimen van het virus. Waarom dat zo is, weten ze niet maar het kan eventueel te maken hebben met mijn auto-immuunziekte en de medicijnen die ik daarvoor gebruik.

Tijdens het onderzoek, een colposcopie, gaan ze mijn baarmoederhals bekijken en weefsel wegnemen om enerzijds een duidelijke diagnose te kunnen stellen en anderzijds mijn lichaam een prikkel te geven om zelf aan de slag te gaan.

Na een half uur gesprek, word ik naar de operatiekamer geleid waar drie vrouwen in groene gewaden al op mij staan te wachten. Het zag er allemaal heel spannend uit, maar de ingreep viel gelukkig reuze mee (herstel ook) en de gynaecoloog stelde mij al redelijk gerust dat de afwijking minimaal leek.

De dag erna krijg ik een telefoontje met de uitslag. Het onderzochte weefsel bevestigde wat ze bij het uitstrijkje al hadden gezien. Lichte afwijking van de cellen. Gezien mijn leeftijd, eventuele kinderwens en de lichte afwijking wordt er op dit moment (nog) niks gedaan en is er de hoop dat mijn lichaam nu lekker zelf aan de slag gaat.

Ik ben opgelucht, ondanks dat ik nu het labeltje 'voorstadium van baarmoederhalskanker' in mijn medisch dossier heb staan. Ik weet nu waar ik sta en blijf onder controle bij de gynaecoloog. Ik ben er vroeg bij waardoor er snel ingegrepen kan worden mocht mijn lichaam het niet zelf kunnen oplossen. Dat is een geruststellend gevoel!

Mocht jij je uitstrijkje hebben uitgesteld. Pak dan nu de telefoon en maak een afspraak!! Ja, het is niet fijn om met je benen wijd te moeten gaan bij de dokter, maar wat stellen die paar minuten ongemak voor als je daarmee iets ergs als baarmoederhalskanker kunt voorkomen!

Nu 6 weken later is de rust wedergekeerd. Ik heb vertrouwen dat het goed komt. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik het lastig vind om te accepteren dat er in mijn lichaam dingen gebeuren waar ik geen controle over heb. Het heeft meer met mij gedaan dan ik had verwacht...

Ik heb lang getwijfeld of ik mijn ervaring wilde delen. Het is behoorlijk privé en een ontzettend kwetsbaar onderwerp. Maar daarom heb ik juist besloten om het wél te doen. Want het feit dat ik dit nu meemaak en het mij zo heeft geraakt, betekent dat waarschijnlijk meer vrouwen in hetzelfde schuitje zitten of hebben gezeten.

We denken vaak dat ons ´probleem´ niet belangrijk of groot genoeg is, want andere mensen hebben ´echte problemen´. Daarom verbergen we onze gevoelens, ons verdriet en zwijgen we als we het moeilijk hebben. Dat deed ik tot op heden ook: 'Ik mag dit niet voelen, want er is toch eigenlijk helemaal niets aan de hand? Er zijn mensen die écht kanker hebben', die het nu écht heel moeilijk hebben.'

Maar hoe 'groot' of 'klein' je probleem ook is, de gevoelens die je ervaart zijn altijd echt. Wat jij voelt is de realiteit en dat anderen het 'erger' hebben dan jij, betekent niet dat jouw gevoelens er niet mogen zijn. En daarom heb ik toch besloten om deze blog te plaatsen, want ik wil graag taboes doorbreken en kwetsbare onderwerpen bespreekbaar te maken, niet alleen met betrekking tot voeding maar over 'het leven' in het algemeen. Ik wil laten zien dat we niet de enige zijn in wat we voelen, denken en meemaken en benadrukken dat je ALTIJD recht hebt om te voelen wat je voelt. Ik hoop het daarmee allemaal wat minder zwaar en eenzaam te maken.

Wat je ook voelt. Het is normaal, het is oké en het mag er zijn.