Vakantie is mijn spiegel tot zelfkennis

Op dit moment ben ik wéér op vakantie. Even een weekje weg. De mensen in mijn omgeving zijn inmiddels wel gewend aan het feit dat we zo vaak weg gaan. Hoewel ik van mening ben dat ik geen verantwoording hoef af te leggen voor de keuzes die wij maken, doe ik dat vaak onbewust wel. Het voelt alsof het niet ‘mag’, zo vaak op vakantie gaan. Het roept een schuldgevoel bij me op, waardoor ik mezelf wil verantwoorden.

'Ja, maar we hebben geen kinderen, dus we hebben alle vrijheid. Ja, maar we geven weinig geld uit aan andere dingen zodat we op vakantie kunnen. Ja, maar als zzp’ers zijn, hebben ook geen inkomsten als we op vakantie gaan, ja maar...'

Maar waarom moet ik mij verantwoorden voor iets wat mij (ons) gelukkig maakt? Waarom zou ik me schuldig voelen over de keuzes die ik maak? Alleen maar omdat het niet ‘gangbaar’ is? Omdat we met z’n allen bedacht hebben dat je het hele jaar door keihard moet werken om dan met z’n allen in de zomervakantie 4 weken vrij te hebben? Nee, dat is niet hoe ik wil leven. 

Niets moeten

Vakantie is voor mij een tijd van niets ´moeten´. Niet moeten werken, geen sociale verplichtingen en geen strikte planning waar ik aan moet vasthouden. Op vakantie kan ik elke dag en elk moment beslissen wat ik wil doen. Het geeft een gevoel van vrijheid.

Als ik thuis ben moet alles een doel hebben, want anders voel ik mij nutteloos en krijg ik het gevoel dat ik faal. We leven immers in een OP HOL GESLAGEN DOELEN MAATSCHAPPIJ, waarin alles beter, mooier, sneller en groter moet. Stilstand is achterstand, zo voelt het. Zelfs de dingen die ik doe ter ontspanning zijn gekoppeld aan een doel. Sporten om fitter en sterker te worden, lezen om slimmer te worden en inspiratie op te doen, netflixen om te ontspannen. Alles heeft een doel.

Op vakantie leef ik veel meer in het moment en ben ik minder bezig met het bereiken van doelen (de ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keer). Ik moet helemaal niets, maar het mag wel. Als ik zin heb om te werken voor Lieke Coaching dan doe ik dat, als ik zin heb om te sporten dan doe ik dat, maar als ik zin heb om helemaal niets te doen dan kies ik daar ook voor.

Vakantie is een spiegel tot zelfkennis

Begrijp me niet verkeerd. Het stellen en werken aan doelen vind ik heel belangrijk. Het geeft sturing aan je leven en zorgt voor een bepaalde zingeving. Zonder doelen zou het leven ontzettend saai zijn en zou je geen reden hebben om ’s ochtend uit bed te komen.

Alleen denk ik dat we soms doorschieten in het stellen van doelen en vooral in het stellen van doelen die eigenlijk niet echt jouw doelen zijn. Ik heb soms het gevoel dat ik geleefd word in plaats van daadwerkelijk te leven, doordat ik te veel bezig ben met wat ik in de toekomst wil of moet bereiken. Hierdoor geniet ik te weinig van de momenten die zich in het heden voordoen.

De vakanties zorgen ervoor dat ik weer met beide voeten op de grond wordt gezet. Het is een moment van zelfreflectie: Zijn de doelen die ik heb gesteld wel echt mijn doelen? Of heb ik mezelf deze doelen opgelegd omdat anderen dit van mij verwachten? Doe ik dit omdat ik het zelf wil? Of doe ik dit omdat de maatschappij van mij verwacht dat ik dit doe? Of omdat ik het gevoel heb dat ik mezelf moet bewijzen? Uiteindelijk zijn doelen pas echt waardevol als ze jouw leven verrijken. 

Als ik thuis ben ligt de focus meer op ‘wat MOET ik vandaag doen?’ Als ik op vakantie ben ligt de focus op ‘wat WIL ik vandaag doen?’ Ik zou willen dat ik dat laatste ook meer in mijn dagelijks leven kon toepassen, maar dat vind ik nog behoorlijk lastig (work in process). Want voor ik het weet ben ik weer onderdeel van die op hol geslagen doelen-maatschappij.