BLOG

Een van mijn belangrijkste waarden is 'eerlijkheid'. Ik stel mij op social media regelmatig kwetsbaar op door mijn worstelingen met het leven te delen. Ik ben heel open en eerlijk over het feit dat ik het leven soms verrekte lastig vind. En dat vind ik belangrijk, omdat in onze maatschappij de lat om perfect te zijn ontzettend hoog ligt.

Zodanig hoog dat sommigen er ziek van worden. Denk aan burn-out, verstoord eetgedrag (!) en andere psychische en ook lichamelijke problemen.

We worden constant geconfronteerd met het perfecte plaatje, dat ons vertelt dat we er slank en mooi uit moeten zien, dat we succesvol moeten zijn, veel geld moeten verdienen, de perfecte moeder, partner, vriendin moeten zijn, dat we op z’n minst een passie moet hebben en het liefst daar ook ons werk van moeten maken, enz., enz.

Een positief lichaamsbeeld is méér dan alleen tevreden zijn met hoe je lichaam eruit ziet.⁣ Het is namelijk opgebouwd uit verschillende componenten. 

Dat verklaart ook waarom je lichaamsbeeld in een *split second* kan veranderen van 'het is oké' naar 'mijn lichaam is afschuwelijk'

• door een reflectie van jezelf in een etalageraam
• door het aantrekken van een spijkerbroek die net uit de was komt en dus opeens heel strak zit
• door een opmerking die iemand maakt over je lichaam
• door een negatieve overtuiging die opeens weer actief wordt
• door hormonen die door je lijf gieren.

Lees verder voor de vijf verschillende componenten die invloed hebben op je lichaamsbeeld + één tip die je kunt toepassen om elk onderdeel te verbeteren.⁣

Heb jij al eens gehoord van olifantenpaadjes? Dat zijn van zo’n ingesleten paadjes die ontstaan doordat wij mensen zo snel mogelijk van punt A naar punt B willen en dus een stuk van de route afsnijden.

Het is tijdbesparend, energiebesparend én het is lekker gemakkelijk!

Zulke olifantenpaadjes maken wij ook aan in onze hersenen. Alleen heet het dan geen olifantenpaadje, maar een hersenroute.

Tijdens mijn studie heb ik altijd gefascineerd zitten luisteren als het over de grote Sigmund Freud ging, de grondlegger van de psychoanalyse. Zijn theorieën over persoonlijkheidsontwikkeling vond ik altijd zeer interessant.

Als student vond ik uiteraard ook zijn theorieën met betrekking tot de psychoseksuele ontwikkeling erg - hoe zal ik het noemen - fascinerend? Van het Oedipuscomplex en elektracomplex, de penisnijd bij meisjes, de castratieangst van jongens, van de orale fase, anale fase tot de genitale fase. 

Maar afgelopen tijd ben ik weer eens in zijn theorie over het Es, Ich en Über-ich gedoken. En ik kwam tot de conclusie dat die theorie eigenlijk zo gek nog niet is. En heel goed te koppelen aan (verstoord) eetgedrag. Dus ik heb een poging gedaan…

‘U moet stil blijven liggen, mevrouw’ benadrukt ze nog even voordat ze mij het MRI-apparaat inschuift. Ik voel mij net een worst in een Hema-hotdogbroodje als ik in de scanner lig. Een beetje claustrofobisch is het wel ja, maar als ik mijn ogen sluit, merk ik er weinig van.

Maar die paar woorden doen direct iets vreemds met mij…

Ik ben de laatste die zal beweren dat het leven licht is of enkel licht hoort te zijn. Als je mijn laatste post hebt gelezen op facebook of instagram, weet je dat 2022 niet mijn beste jaar was. 

Pijn en lijden zijn een essentieel onderdeel van het leven. In het leven is er namelijk maar één constante en dat is verandering. En verandering gaat nu eenmaal vaak gepaard met een beetje pijn en (vrijwillig) lijden.

Daarom is mijn coaching niet gericht op het creëren van een licht leven, want dat is maar een half leven. Zonder het donker kun je het licht immers minder waarderen. En we willen het leven in zijn volledigheid leven toch?